Aan dit soort dingen raakt een mens gewend:
De zon die 's avonds ondergaat
De kerkklok die de uren slaat
De liedjes van een favoriete band
De mensen die je lopen ziet op straat
Aan dat soort dingen raakt een mens gewend
Maar niet dat jij er niet meer bent
Die lege stoel die bij de tafel staat
Alle lege sporen die jij achterlaat
Aan dat soort dingen raakt geen mens gewend
Ieder mens krijgt in het leven te maken met verlies en de verwarrende gevoelens die daar bij horen. Je werkelijkheid is veranderd en zal nooit weer hetzelfde zijn.
De Vlaamse psycholoog Manu Keirse heeft veel geschreven over verlies en rouw. Hij onderscheidt vier rouwtaken:
- Aanvaarden van de werkelijkheid van het verlies
- Ervaren van de pijn van het verlies
- Aanpassen aan de omgeving zonder degene die je verloren hebt
- Een nieuwe plaats geven aan degene die je verloren hebt en opnieuw leren houden van het leven.
Hij schrijft ook: "een criterium van verwerking is dat men aan de (verlorene) kan terugdenken zonder steeds intense pijn te ervaren, alhoewel iets van de pijn van het verlies een leven lang duurt".
Het eindresultaat van verwerking is ‘integratie’ en niet ‘vergeten’ … (want) vergeten is geen troost, het is ontkenning van het verlies.
Om even bij te komen
In de schaduw van de bomen
Heeft deze stad
Die gonst van mensen
Een parkje vol van stilte
Met drie gekleurde stoeltjes
Om te zitten op het groene gras
Zodat je hier zou wensen
Dat het altijd zomer was!
In een klein beschut stadsparkje in den Bosch kun je heerlijk zitten. Het is er rustig, je hoort op de achtergrond de geluiden van de stad.
Een paar mensen wandelen voorbij, een paar kinderen spelen op het gras. Op datzelfde gras staan ook drie stoeltjes, rood, groen en blauw als uitnodiging om even de tijd te nemen en te gaan zitten. Een plek van rust.
Natuurlijk wil ik anders zijn dan anderen
Zegt ze, en stopt even met inruimen
Hoe zou ik anders weten wie ik ben?
Maar het probleem is dat ik ook anders bén
Het is mijn brein weet je
De vaatwasser zit bijna vol
Gisteren was het moederdag
Daar geeft ze niets om zegt ze
Maar ze was toch blij dat ze er waren
Behalve Anne natuurlijk, die komt niet meer
Er kan nog één bordje bij stelt ze vast
Maar ze vindt het wel best zo
Ik heb er door een specialist naar laten kijken
Met gesprekken, testen en zo'n scanner
Die bevestigde wat ik al vermoedde
Welk programma kies ik nou?
Eco maar weer, dat is altijd de juiste keuze
Dat was ook een geruststelling, die diagnose
Dat ik nu weet dat het niet aan mij ligt
Maar aan mijn brein
Ze duwt de deur van de machine dicht
Een korte klik, dan gaat het water stromen
Andere mensen denken anders dan ik
Dáárom begrijpen zij mij niet
In hun brein draait een ander programma
Minder efficiënt en duurzaam
Begrijp me niet verkeerd, zij mogen zo zijn
Ik ben er zelfs wel eens jaloers op
Maar ik wil ook wel eens begrepen worden
Daarom ben ik zo blij dat jij er bent
Wij zijn natuurlijk ook wel anders
Maar toch voelen wij elkaar aan
Misschien juist daarom
De bel gaat
Ik blaf en ren kwispelend naar de deur
Miss communicatie
Er hangt een wat ietwat gespannen sfeer
Communicatie is belangrijk dat weet ze wel
Daarom doet ze ook haar uiterste best
Goed articuleren, spreek niet te snel
Sta rechtop, je charisma doet de rest
Misschien wint ze de titel deze keer
Hij roerde in zijn koffie
Het lepeltje maakte dat geluid
Dat roerende lepeltjes nu eenmaal maken
Gedachteloos tikte hij daarna
Misschien iets te hard
Tegen de dunne rand van het kopje
Waardoor druppeltjes koffie
Van het lepeltje in het kopje terug vielen
Drup, drup, drup...
Hij keek strak voor zich uit
En zuchtte diep
Zoals mensen nu eenmaal zuchten
Hij knipperde met zijn ogen
Waardoor druppeltjes zout water
Trage stroompjes vormden
Die over zijn gezicht liepen
Dunne spoortjes achterlatend
Met een waterige blik keek hij
Naar de ronddraaiende koffie in zijn kopje
Waarvan de rand beschadigd was
Het was nog van haar geweest
Altijd zo zuinig op haar servies
Gekregen van oma, echt porselein
Daar was ze zo trots op
Nu kon zij er niets meer van zeggen
Hij legde het lepeltje op het schoteltje
Naast het gele plakje cake
Hijzelf zei zelden iets
Nooit gedaan, hij was een gevoelsmens
En niet zo goed met woorden
Ook nu was hij, net als de koffie
In dat beschadigde kopje, geroerd
En dacht: ik wilde dat ik ont-roeren kon
Dan zou ik vrij zijn
