In gedachten verzonken zijn
Lekker wegdromend in je eigen brein
Dat is genieten, om rustig bij te tanken -
Maar niet ieder gezelschap vindt dat fijn
Want als je zo stilletjes zit te denken
Zonder je omgeving aandacht te schenken
Bewegingloos, zonder je te uiten
Kan dat sommige mensen krenken
Dan jij zit hierbinnen en zij daarbuiten
Wat hen tegen de borst kan stuiten
Want alles wat zij zeggen gaat langs je heen
Alsof je hen wilt buitensluiten
Daarom, en ik bedoel dit niet gemeen,
Maar als algemeen advies voor dit fenomeen:
Veroorzaakt mijmeren in gezelschap pijn?
Trek je dan terug en mijmer lekker, maar alleen!
Samen mijmeren kan heerlijk zijn. Herinneringen delen of dromen over de toekomst. De interactie die je dan samen hebt kan een diep gevoelde verbinding scheppen.
Maar als je in gezelschap bent en je trekt je aandacht naar binnen zonder dat je gezelschap hierbij betrokken is, dan verbreekt de verbinding met de mensen om je heen. Je maakt verbinding met je innerlijke wereld. Soms is dat prima, maar het kan voor de mensen om je heen ook wel eens als verwarrend en pijnlijk ervaren worden. Vooral als ze denken dat je hen buitensluit.
Als je je hiervan bewust wordt, ga dan na hoe je er mee om wilt of kunt gaan. Afhankelijk van de omstandigheden kun je beslissen om je aandacht weer op je gezelschap te richten, of om – al is het maar voor even – jezelf terug te trekken voor een moment voor jezelf.
Het pad tussen oude varens en frisgroen gras
wordt smaller. Verderop buigen de bomen
naar elkaar, zodat hun toppen bij elkaar komen
Zo ontstaat een boog, een poort in het groen gewas
Kleine vogels zingen hun lied. Hoog in de boom
zit een zanglijster. In de verte roept een specht -
Opeens wordt alles stil. Is dit wel echt?
Of is deze sprookjeswereld slechts een droom?
Er ontstaat beweging in het gras, net achter de poort
Een kleine stoet van elfen komt voorbij
Ik ben ontroerd. Ze kijken omhoog en groeten mij
Ik had nog nooit een elfengroet gehoord.
Dan zingen de vogels weer het hoogste lied
De specht vliegt snel voorbij
Hij kijk niet om naar mij
Het maakt niets uit, omdat ik toch geniet.
Soms, tijdens een wandeling, kom ik op plekken die sprookjesachtig zijn. Dan voel ik de mystieke sfeer en begrijp de verhalen die mensen vertellen over wonderbaarlijke wezens en de avonturen die ze daarmee beleven
Verbinding
Geboren uit verlangen
Vanaf het allereerste uur
Is mens-zijn interactie
En in verbinding staan
Liefde
Liefde blijft slechts bloeien
Door afstemming op elkaar
Zodat wij leren vertrouwen
Dat onze eigenheid mag groeien
In de relatie met mekaar
HV
Ik kan onzekerheid niet verdragen
Daarom blijf ik steeds maar vragen
Want alleen antwoorden kunnen mij behagen
Maar vragen waarop geen antwoord is
Bezorgen mij wel grote ergernis
Zodat ik dan maar liever naar een antwoord gis
Anders kan ik aan niets anders aandacht schenken
Die duivelse onzekerheid blijft dan steeds wenken
En zegt: je móet wel een antwoord bedenken!
Dat antwoord is dan meestal fout
Maar eerlijk gezegd laat mij dat koud
Omdat ik niet van onbeantwoorde vragen houd
Hoe ga jij om met onzekerheid, wat doet het met je als je iets niet weet?
Onzekerheid hoort bij het leven zul je misschien zeggen, daar kan ik wel mee omgaan. Dat zullen de meeste mensen wel beamen, totdat…
In de praktijk van alle dag is het soms lastig om te leven met onzekerheid, zeker als je geconfronteerd wordt met vragen die belangrijk voor je zijn. Dan roept onzekerheid spanningen op.
Als mensen geconfronteerd worden met onzekerheid die ze niet, of slechts moeilijk, kunnen verdragen gaan ze soms piekeren en op zoek naar mogelijke antwoorden. Waarbij die antwoorden vaak uitgaan van de slechtst mogelijke uitkomst. Soms gaat dat over grote levensvragen, maar vaak gaat het ook over de kleine dagelijkse voorvallen.
Je hebt bijvoorbeeld iets voorgesteld via een appje, maar er komt geen reactie.
Wat doet dat met je? Waarom komt er geen reactie? Is er technisch iets misgegaan – nee want kijk maar: twee blauwe vinkjes, is je vraag verkeerd begrepen – nee ik ben toch duidelijk geweest, hoor je er niet meer bij – misschien, vinden ze je een zeur – misschien, vinden ze je niet belangrijk - dat zal het zijn!
Zonder informatie begin je te piekeren en te gissen naar mogelijke antwoorden en meestal kom je bij een antwoord uit met een negatief oordeel over de ander of over jezelf. Want je hebt liever een pijnlijk antwoord dan geen antwoord.
Soms helpt het mensen om tegen zichzelf te kunnen zeggen: ik weet het niet en dat is oké.
Als mijn hart weer aan het racen gaat
Terwijl ik rustig in mijn stoeltje zit
En verder niets mij tegenzit
Of dat het zo maar slagen overslaat
Met af en toe een slag met extra pit?
Als mijn hart weer aan het racen gaat
En ik het maar gebeuren laat
Of angstig denk: that's it,
Nu delf ik echt het onderspit!
Als mijn hart weer aan het racen gaat
“Hartkloppingen komen vaak voor. Meestal zijn ze onschuldig, maar je kunt er wel van schrikken” schrijft de Hartstichting op hun website.
En ook: “Hartkloppingen voelen voor iedereen verschillend. Het hart kan snel of onregelmatig kloppen of bonst erg. Sommige mensen voelen hartkloppingen in hun borst, anderen voelen ze in de keel of hals.
Wanneer het voelt alsof je hart soms een slag overslaat noem je dit hartoverslagen”.
Ze schrijven er ook bij wanneer je een afspraak moet maken met de huisarts, zodat een medische oorzaak uitgesloten kan worden
Geruststellende woorden dus?
Ik heb zelf ook wel eens last van hartkloppingen en ik ken mensen die dat ook hebben. En ik weet daarom uit eigen ervaring en uit hun verhalen dat hartkloppingen ook angst kunnen oproepen. En die angst helpt helaas niet om tot rust te komen. Integendeel zelfs want die stem in je hoofd zegt: “ze zijn meestal onschuldig, maar wat als dat deze keer niet het geval is?”
Het is lastig dat je geen of nauwelijks directe invloed hebt op je hartkloppingen. Ze lijken spontaan op te komen en te gaan. Dat maakt ze ongrijpbaar, ze liggen buiten je controle en hoe je ermee om gaat kan voor iedereen verschillend zijn.
Ik breng ze voor mijzelf in verband met een vorm van disregulatie van het autonome zenuwstelsel, een teken dat ik ergens door getriggerd ben of over mijn grenzen ben gegaan. Een teken dat ik meer rust moet nemen of beter voor mijzelf moet zorgen. Een signaal dat ik wel serieus moet en wil nemen.
