Het murmelt in de duistere diepte
Waarin zoveel stemmen fluisteren
Dat ik ze nauwelijks kan verstaan
Naar welke stem wil ik nu luisteren?
De stem van mijn geweten
Van onthaasting en ook van ongeduld
De stem van liefde en verlangen
De stem van schaamte, de stem van schuld
De stem van wat ik graag zou willen
De stem van ratio, de stem van angst
De stem van kracht, de stem van zwakte
De stem van ik ben de sterkste - en ook het bangst
De stem van mijn behoeften
Strijdt met de stem van mijn cultuur
Beiden zijn vasthoudend
Dat zit in hun natuur
Het murmelt in die duistere diepte
Aan die rand van duister sta ik stil
Want als al die stemmen in mij roepen
Weet ik nauwelijks wat ik werkelijk wil
Het lijkt een wet in mijn natuur:
Mijn verlangen naar de lente
Is het sterkste in de winter
Tegen de wind fietsend naar school
Verlang ik wind in de rug
Voor als ik straks terugkeer naar huis
Wanneer de meester vragen stelt
Verlang ik naar het einde van de les
Want ik ken zijn antwoord niet
Maar liefje, zodra ik jou weer zie
Verlang ik dat het altijd duurt!
Dichters zonder woorden
Zijn als zwemmers zonder water
Of fietsers zonder fiets
Zonder woorden dichten?
Nee, dat zegt mij
Het is stil, de wind rust in de bomen
Op het gladde water drijft een eend
De lange rugvin van een karper
Schrijft rimpels op een waterspiegel
Maar zonder water schrijft hij niets
Dichters dat zijn woordenzoekers
Voor de wereld binnen <-> buiten
Bruggen slaan om te verbinden
Misschien is dat wat dichten werkelijk is.
Langzame woorden
Op lippen rood en zacht
Lieve woorden
Daarop heb ik gewacht
Wachten duurt soms lang
En woorden gaan zo snel
O tijd, jij bent van elastiek
Laten het langzame woorden zijn
Daarop heb ik gewacht
Lieve woorden
Op lippen rood en zacht
Langzame woorden
Elke avond bood je mij
Een dagelijks genot
Soms diep, soms droevig en soms blij
Een dagelijks genot
Jouw woorden die ik dagelijks las
Daarvoor zeg ik: gratias!
Die punt aan ’t einde van je zin: voorbij!
Een dagelijks genot
We gaan je missen dichter want het was
Een dagelijks genot!
Mijn broer Hugo schreef en publiceerde vier jaar lang dagelijks een gedicht op Facebook. Op 31 december 2022 schreeft hij:
Geen dagelijkse verzen meer.
Op 1 januari 2019 ben ik, geïnspireerd door mijn goede vriend @Hans Heerings (Helaas, hij is niet meer), dagelijks een vers gaan schrijven. Tot vandaag aan toe.
Vier jaar lang, 1461 dagen achter elkaar.
Ik heb één keer moeten verzaken want ik was simpelweg te ziek die dag.
1460 versjes dus. Iedere avond vers geschreven en nieuw uit mijn ‘pen’. Ik wilde ook per se dat ze vóór 23:59 u. online stonden. Dat is me denk ik slechts 2 keer niet gelukt. En het is een keer misgegaan door een technisch falen.
Ik kreeg in de loop der tijd een aantal fans. Die regelmatig of zo af en toe reageerden. Misschien hoor jij daar bij. Dankjewel voor je support. Ik vond je reacties altijd erg fijn.
Blijf ik wel versjes schrijven? Tuurlijk. Voor mezelf. En beroepsmatig her en der (Neem gerust contact met me op.) En af en toe post ik er heus nog wel een. Want laat ik eerlijk zijn. Het zit in mijn natuur.
Vanaf nu ga ik dagelijks werken aan een stukje van een wekelijks afgerond verhaal.
Omdat ik de natuur van mijn prozakant wil leren kennen. Kijk morgen maar op mijn tijdlijn.
Hugo's gedichten zijn te lezen op: https://www.werkplaatsvandeverbeelding.nl/category/dagvers-2021/
