Een kerkbank is van hout
De zitting hard, de leuning recht
Dat weet echt iedereen die lang
Op hout gezeten heeft
Een boom is een universum op zich
Sterrenstof - kijk er aandachtig naar
En ervaar met verwondering het ontzag voor de vorm
De kleuren en de nerven waardoor al dat leven stroomt
De geur van bomen in de regen
De gewelven van het natte bladerdak, als ik mijn ogen sluit
Vallen druppels op mijn huid, en in de stilte
Hoor ik die ene vogel zingen
Zwarte veren, gele snavel
Hoog boven in de top
Zoekt hij zijn plekje op in ’t hout en zingt uit volle borst
Een zachte echo in de verte
De vogel was gevlogen
Verdwenen in dat verre, verre punt
Altijd gedacht dat een verdwijnpunt
Ook een verschijnpunt is
Dat wat hier voorbijgaat
Als de blauwe flits
Van een ijsvogel
Die het water induikt
Tevoorschijn komt
In de onder-water-wereld
Een hapje vangt
En dan terugkeert
Vaak gehoopt
Dat een verdwijnpunt -
Na een tijdje wachten
Ook een terugkeerpunt is
De grote vragen van het leven
Waarvoor eenieder word gesteld
Die beantwoord je niet zomaar even
In veel verhalen wordt wel iets verteld:
Waar komt ons leven toch vandaan?
Wie heeft de levenswetten ingesteld?
De mensen die ooit leefden, waar zijn die heen gegaan?
Sterven ook wij werkelijk - vandaag, morgen of over een jaar of tien?
Is er een diepere zin in ons bestaan?
Onze verloren geliefden, zullen wij hen ooit weer zien?
Wij leven nu, maar wat komt er nadien?
Je beantwoordt ze niet zomaar even
Die grote vragen van het leven
Als je op een plek bent zonder lichtvervuiling en je kijkt omhoog dan kun je overweldigd worden door de hoeveelheid sterren boven je. De ruimte, het helaal is onvoorstelbaar groot. En wij, ... Als je beseft dat wij leven op een stipje in dat grote universum dan kunnen de grote levensvragen bij je opkomen. Wie zijn wij. Waar komen wij vandaan. Gaan wij ergens naartoe? Over de antwoorden kunnen we vele gedachten hebben en vele verhalen vertellen. Of is het beter om gewoon stil te worden en je over te geven aan de verbazing, verwondering - het ontzag. Misschien kun je sommige vragen niet beantwoorden omdat je ze moet leven.
Een kind zonder veilige grenzen
Als bescherming tegen de
Wereld en andere mensen
Vindt andere wegen
Zijde wordt gemaakt van
De cocon van de zijdevlinder
Zijde glanst, zijde is zacht
Zijde is mooi,
Zij is nog kind
De cocon is warm en sterk
De cocon beschermt en sluit
Nauw om haar heen
De vleugels van de vlinder groeien
Een puber vecht en zoekt
Naar volwassenheid, de wereld,
Andere mensen, andere wegen
Een cocon die openbreekt doet pijn
En toch, vleugels uitslaan dat is vlinder zijn.
Een mens heeft veilige grenzen nodig voor privacy en veiligheid, altijd maar zeker ook als kind.
Grenzen beschermen je privé-schuilplaatsen: je veilige plekken waar jij jezelf kunt terugtrekken om alleen te zijn. Grenzen beschermen je persoonlijke ruimte: je lichaam en de afstand tot anderen. Grenzen beschermen je actieterreinen: de zaken en handelingen waar jij jezelf deskundig en verantwoordelijk voor voelt. Grenzen beschermen je psychologische ruimte: de mate waarin je in de aandacht staat en je vaardigheid om die aandacht vast te houden of los te laten.
Als je grenzen overschreden (dreigen te) worden komt er automatisch een reactie op gang van vechten, vluchten, verstijven of verslappen. Als dit vaak gebeurt en/of in ernstige mate kunnen er reactieve patronen gevormd worden om je te beschermen, maar die op de lange duur ook beperkend kunnen zijn. De patronen zijn er om je te beschermen én houden je gevangen.
Het loslaten van die patronen is vaak lastig want je komt daardoor ook weer in aanraking met de emotionele lading die ermee verbonden is. Dan is het zoeken hoe je stap voor stap het risico op die pijn een beetje kunt toelaten. Om deze te verwerken, de lading ervan te neutraliseren en dan een volgende stap te maken om zo steeds meer autonomie in je leven te realiseren.
