Je wacht op de drempel en kijkt nog even om
Een korte pauze, een aarzeling misschien
Dan werp je nog een laatste blik en
Trekt de deur achter je dicht.
Wat rest is de echo van het verleden
In de hol klinkende ruimten
Van lege kamers
Dan stilte.
HV
Dit gedicht had ik "Huis dat tot stilstand komt" willen noemen.
Vanuit de gedachte dat een 'thuis' iets levends is. Er zit beweging in, er zijn herinneringen aan verbonden. Als je voor de laatste keer de deur achter je sluit, wordt dat 'thuis', weer een huis. Een leeg huis, wachtend op nieuwe bewoners, nieuw leven - voor hen een nieuw 'thuis'.
Nog een paar dagen, dan gaan we verhuizen. Ons verjaardagsfeest was daarom tegelijk ook een afscheidsfeest. Afscheid van het huis waar ons gezin, in wisselende samenstelling, 29 jaar woonde. Dat is een lange tijd in een mensenleven. Herinneringen ophalen met de kinderen, met familie en vrienden, over de goede en soms ook moeilijke tijden in dit huis, voor- en tegenspoed. Loslaten, dat ook.
En natuurlijk ook vooruit kijken, mijmeren over de toekomst, over hoe het worden zal in ons nieuwe huis - de plannen, de hoop, de mogelijkheden en de verwachtingen die daaraan verbonden zijn om ook daar voor lange tijd ons 'thuis' van te maken.
Terwijl de bieten, die net op de akker waren gerooid,
In de zachte regen - het was een donkere dag,
In een hoek van het veld op een hoop werden gegooid
Stond ik te kijken met op mijn gezicht een lach
Als kind keek ik met ontzag naar al dat werk
Dat door zware machines en mensenhanden werd gedaan
Ik stelde mij voor: ooit in de toekomst ben ik ook zo sterk
Dat ik zo kan aanpakken en aan het werk kan gaan!
De volgende dag werden de bieten geladen in de ochtendkou
Vrachtauto’s vol. De chauffeur was een vrolijke man
Hij gebaarde naar mij en zei: “Hier, deze is voor jou”
Ik heb hem lang bewaard. Die suikerbiet, ik hield ervan!
Meer nog dan met een suikerbiet is dit gedicht verbonden met een herinnering aan een vrachtwagenchauffeur. Een goedlachse hartelijke man die erg graag mocht. Groot van postuur en met een groot muzikaal hart.
Staande aan de rand van het water
De zon kust aan de einder reeds de zee
Dit moment als herinnering voor later
Draag ik heel mijn leven met mij mee
Jouw vingers zijn met die van mij verweven
Onze voeten maken sporen in het zand
De avondwind laat mij lichtjes beven
Wij lopen langzaam op het uitgestrekte strand
Wij zeggen niets, dat is ook niet nodig
Onze ogen spreken, dat is al genoeg
Gesproken woorden zijn soms overbodig
Ik denk aan wat jij mij zo even vroeg
Ja, in jouw armen voel ik mij geborgen
Gisteren, vandaag en elke nieuwe morgen.
In de lente
Haar haren zwart
Haar ogen blauw:
"Ik ook van jou!"
Onder zomerzon
Zo vol van vuur
De dagen lang
Voor niemand bang
De herfstmaan scheen
De stormwind stuwde
Zodat, het water
Buiten oevers trad
De winter kwam
En in de koude stilte
Vlijt zich op alles
Een dun laagje sneeuw
De wisselende seizoenen hebben een sterk metaforische kracht. Zeker als het over het leven en de daarbij behorende levensfasen gaat. Maar ook voor de liefde.
Ik vroeg mij af welk gedicht er zou ontstaan als ik wilde eindigen met de zin: "Een dun laagje sneeuw". Dit gedicht is er een uitwerking van, ook de haibun Gakkende ganzen eindigt met dezelfde zin, maar roept toch een heel andere sfeer op.
Welkom in mijn ziel
Het is hier warm en zacht en stil
Mijn hart ligt hier vlakbij
Dat kloppen hoor je zeker wel
Ook het ruisen van mijn bloed
Hier zit ik graag
Als ik me gelukkig voel
Dit is de kamer van mijn zielenrust
Maar kom ik leid je rond
En laat je de rest ook zien
Loop voorzichtig mee
Want sommige delen zijn kwetsbaar
Dat zie je wel aan de krassen hier en daar
We gaan eerst naar ginds
Dat verharde stuk
Daar achter dat pantser
Hier bewaar ik mijn littekens
Het zijn er niet zoveel
Maar ze zijn wel zwaarwegend
Nee, in dat deel daarachter
Daar kom ik niet meer
Het is afgesloten
Wat daar zit ben ik vergeten
Een gat of zo, het is een leegte
Vroeger kwam ik er wel veel en graag
Maar het is verloren gegaan
In turbulente tijden
Kom we gaan verder
Naar die grote kamer
Daar zit mijn wezen
Zo noem ik dat
Maar eigenlijk ben ik het gewoon zelf
Je hebt geluk
Want het laat zich niet zo vaak zien
Want kijk hier in de kast:
Mijn verzameling maskers
Voor elke gelegenheid een
Ik speel er graag mee
Maar het mooiste bewaar ik hier:
Mijn verzameling verhalen
Waarmee ik alles wat gebeurt
In betekenis kan vertalen
En hier de trap naar...
Maar och, de tijd!
Je moet weer gaan
Want zie je
Mijn ziel is geen bezoek gewend
Ik word er wat onrustig van
Leuk dat je er was
Kom snel nog eens langs
Dan laat ik je misschien nog
Een stukje van de kelder zien
Inspiratie: De eerste regel van dit lied:
Songtekst: https://www.bellsirishlyrics.com/last-great-love-song.html
