Verhuizen is ook opruimen.
Ik heb de neiging dingen te bewaren. In de voorbereiding op de verhuizing komen ze allemaal voorbij. Al die spullen die eens van grote waarde waren.
Het kinderbedje dat ik ooit zelf maakte, het koffiezetapparaat dat nog van mijn vader is geweest en nog zoveel meer. Boeken, cd's, videobanden, het gaat natuurlijk niet om hun materiële waarde. Maar om de emotioneel beladen associaties die ze oproepen - alleen voor mij.
Herinneringen aan momenten, ervaringen en, vooral, mensen.
Oude commode;
denkend aan hun kinderen
op weg naar de stort.
De rivier trekt een donkere streep door het landschap. Het pad langs de oever, dat kort geleden nog onbegaanbaar was vanwege het water, is bevroren. Iedere voetstap kraakt.
Aalscholvers duiken onverstoorbaar onder in het koude water en in een flits vliegt het ijsvogeltje voorbij. Verder is het stil op het krassen na van wat kraaien, die de buizerd verjagen. De zilverreiger vliegt op, direct gevolgd door een blauwe. De onvermijdelijke ganzen staan op de andere oever en kijken mij wantrouwig na.
Ik loop verder in de richting van het kasteel, waarvan de torens al zo lang over de omgeving uitkijken.
Na de verhuizing;
ook onder ons nieuwe dak
is het goed toeven.
Verhuizen betekent iets afsluiten en loslaten en ook een nieuw begin.
Sommige mensen verhuizen regelmatig en sommigen zijn honkvast. Ik sprak laatst iemand die zei dat ze in haar jeugd regelmatig verhuisde. Dat betekende onder andere voor haar dat ze op een nieuwe school zich niet teveel aan de anderen moest hechten. Dan zou het niet zo'n pijn doen als het gezin weer ging vertrekken.
Als kind ben ik een paar keer verhuisd. Het was binnen hetzelfde dorp maar ik vond het toch wel een avontuur. Iets om naar uit te kijken. Met onze spullen achter op een vrachtauto op weg naar het nieuwe huis, ik heb er een goede herinnering aan. Toen ik volwassen was en zelf moest verhuizen was dat denk ik lastiger. Ik herinner me van twee verhuizingen vooral dat ik ziek was, misselijk en zware griep, bij een derde verhuizing schoot het vreselijk in mijn rug. Anderen moesten het zware werk doen. Daar voelde ik me wel schuldig over - nog steeds wel een beetje, maar ik was echt ziek.
Nu ik opnieuw ga verhuizen ben ik benieuwd hoe ik dat ga ervaren. Natuurlijk kijk ik uit naar ons nieuwe huis en droom ik ervan om daar te wonen - daar kijk ik naar uit. Maar verhuizen is ook veel werk. Niet alleen fysiek, ook geestelijk. Er moet van alles geregeld worden, je moet keuzes maken die je soms nog niet helemaal kunt overzien. Je moet kiezen wat je wel of niet meeneemt naar je nieuwe plek. En als je lang bewaarde documenten en foto's tegenkomt kan dat veel herinneringen oproepen. Herinneringen die emotioneel beladen zijn, in positieve of negatieve zin.
Verhuizen betekent een plek verlaten - in mijn geval het huis waar ik al ruim 28 jaar woon, het huis waarin de kinderen opgroeiden, waar lief en leed gedeeld zijn, waar een relatie eindigde en een relatie begon, mijn veilige plek - en op weg gaan naar een nieuwe plek. Verhuizen betekent opnieuw beginnen en het vraagt om vertrouwen op de weg die voor je ligt.
Misschien moet je ook aan dit nummer denken als je van mijn generatie bent:
Verlaten paden
verborgen onder het gras -
oude voetstappen.
-
Verlaten paden;
op de hoek denkt zij teder
aan hun eerste kus.
-
Verlaten paden;
opnieuw het verlegen kind
aan haar vaders hand
De moestuin van haar moeder
in eindeloze zomers.
-
Verlaten paden;
het woonhuis van haar ouders
loopt zij snel voorbij.
-
Verlaten paden;
in de koude ochtendlucht
het wit van reigers
Schapenwol in het weiland
en eindeloze verten.
-
Verlaten paden
in rust en ochtendstilte
loopt een oude vos.
-
Verlaten paden
In nachtelijke dromen
opnieuw door haar bewandeld.
Verlaten paden. Wat roept dat bij je op?
Letterlijk kunnen het lege paden zijn en de associatie oproepen met rust en stilte, maar misschien ook eenzaamheid. Meer figuurlijk kun je denken aan keuzes die je in het verleden hebt gemaakt. Een verandering van baan of relatie.
In een haiku kun je in drie regels van 5-7-5 lettergrepen maar weinig woorden kwijt. Je moet goed nadenken over de woorden en de volgorde waarin je ze plaatst. Daarom vind ik het een mooie vorm om iets kernachtig te zeggen. De kunst is om woorden te kiezen die niet iets voorzeggen, maar iets oproepen.
In een tanka, vijf regels van 5-7-5-7-7 lettergrepen heb je iets meer speelruimte omdat je de eerste drie regels – een haiku – kunt aanvullen, met een ander beeld of een overweging.
