Melancholie is een rivier
die traag stroomt
en door de tijd
alles mee wil voeren.
Mensen zitten zwijgend
aan haar oever
wat voorbij stroomt
vertelt een eigen verhaal.
Ook ik zit aan de oever
soms heel lang
maar nu sta ik op en spring erin
drijven maakt mij blij.
Schrijfster en filosofe Joke Hermsen schrijft regelmatig over de beleving van tijd en verwijst daarbij naar de verschillen tussen Chronos - de lineaire en meetbare kloktijd en Kairos - 'de juiste tijd', de innerlijke tijdsbeleving met aandacht voor het nu. In haar boek Ogenblik & eeuwigheid vergelijkt ze tijd met een rivier die alles meevoert en steeds verandert. Je kunt aan de oever zitten of je kunt in de rivier springen. Je beleving ervan zal daardoor veranderen.
Ze verwijst ook naar de Fado, het Portugese levenslied. Het kenmerk van de Fado is het gevoel van 'saudade', ongrijpbare heimwee, melacholie en het verlangen naar wat verdwenen is en niet terug zal komen. Dat past voor mij bij het beeld van een traag stromende rivier waarin alles wordt meegevoerd.
De dichter Jacob Slauerhof roept dat gevoel en het beeld van een rivier ook op in zijn gedichten Fado en O enjeitado waarin hij spreekt over Lissabon waardoorheen de Taag stroomt.
Ik ben geen Hermsen en geen Slauerhof, maar hun teksten inspireerden mij wel.
