Het stond gisteren in de krant
De recensent, die hier gegeten had,
Had in een milde bui geschreven:
'Hier is het heerlijk, hier moet je wezen!'
Een amuse van gefrituurde reepjes aardappel
Gepresenteerd met enkele dartele blaadjes sla
Bitterballen op een bedje van mosterd
En een biertje met subtiele toetsen van caramel
En als subliem dessert, ambachtelijk ijs:
Aroma van vanille, afgetopt met geslagen room
De eenvoudigste dingen in het leven
Worden op deze plek met veel egards omgeven.
In de zaterdagbijlage van de krant die ik lees staat wekelijks een artikel over een restaurant waar de auteur van het artikel gegeten heeft. De schrijver is blijkbaar een expert op dit gebied, want geeft zonder terughoudendheid een oordeel. De sfeer en uitstraling (ambiance) van de locatie, het bestek (couverts) en dergelijke. En ook over de prijs, de (on)vriendelijkheid van het personeel, de smaak en de presentatie van de gerechten, bijzonderheden over de wijn enzovoorts. Het oordeel kan positief of negatief uitvallen.
In alle eerlijkheid lees ik die artikelen meestal niet, ik zie de foto's en lees de koppen. En als ik toch een stukje van het artikel lees, ervaar ik het vaak als vervreemdend. Ik lees met ontzag de beschrijvingen van de gerechten, mooi gevonden denk ik dan. Tegelijk schept dat taalgebruik voor mij ook afstand; woorden die mij niets zeggen, ik heb er geen binding mee: "wat bedoelen ze er eigenlijk mee?", denk ik dan.
Liever lees ik: de mensen waren vriendelijk, ik voelde me thuis en ik heb er lekker gegeten voor een schappelijke prijs.
