Als de lente komt dan bloeien de bomen,
in de zomer staan ze vol in blad.
Ik verlang naar de herfst wanneer ik jou weer zie,
op het winterterras onder oude platanen.
HV
Een bekende Japanse dichter werd gevraagd hoe je een Chinees gedicht schrijft.
"Het gebruikelijke Chinese gedicht bestaat uit vier regels," legde hij uit. "De eerste regel bevat de beginzin, de tweede regel is de voortzetting van die zin; de derde regel keert zich af van dit onderwerp en begint een nieuw onderwerp en de vierde regel brengt de eerste drie regels samen.”
Natuurlijk geen jongen
Was Dolly van Dongen
Zij was een jong meisje
Met blauwe hoed
En werd geschilderd met
Kunstenaarskundigheid
Ja, door haar vader Kees
Die kon dat goed
Naar aanleiding van een briefkaart.
Wat is het toch fijn om de krant te lezen
Dan krijg je af en toe een goed idee
Wat zouden wij toch zonder nieuwsblad wezen!
Zo kreeg ‘k dit weekend deze boodschap mee:
“Een kastje thuis om CO2 te meten
en ook fijnstof.” Al lezend dacht ik: hé
Doe mee! Want mensen willen alles weten
Om zo hun levenskwaliteit te sturen
Voor zekerheid: een leven zonder zweten
Diep dacht ik daarover na, vele uren
Ik sprak erover met mijn naaste buren
En vroeg mij af: waarvoor zijn wij het bangst?
‘k Heb nu een kastje voor ‘t meten van angst!
De Volkskrant – Zaterdag & Opinie 20 februari 2021 P. 28
Een kastje thuis om CO2 en fijnstof te meten: alles voor de datajournalistiek.
Ik begrijp de intentie wel achter al dat meten. We willen de kwaliteit van leven controleren en waar mogelijk beheersen. Ik heb een technische achtergrond en hecht in die context veel belang aan meten. Meten is weten, als je weet wat je meet is ook mijn motto.
Tegelijk vraag ik me af in welke mate in het leven alles te beheersen valt, waar liggen de grenzen daarvan? Van dag tot dag meten, rapporteren en controleren kan ook gevoelens van onrust en angst oproepen. Dat is een van de ideeën achter dit gedicht:
Het verleden in mij opgeslagen
De man, de vader, vooral het kind
Wil ik graag met liefde blijven dragen
Ooms en tantes die ik in mij vind
Ze zijn zo levend als het maar kan
Op dat oude tuinpad met het grind
Zie ik daar oom Leen en tante Fran,
Oom Arie die, op de lorrierail,
In hurkzit zit - iets wat ik niet kan
Naast die romantiek is er ook veel
Oude pijn die ‘k liever niet meer deel
Ja, de betekenis van mijn levensdagen
Is als mijn verleden in mij opgeslagen
“Het wordt nooit meer normaal!”, zeiden ze mij
Normaal verandert, dacht ik eigenwijs
Hoewel wij dat helaas ook vaak betreuren
Wij leven niet meer in het paradijs
Zodat zoveel geliefde normen scheuren -
Verandering als grond van ons bestaan
Met waarden zal dat minder snel gebeuren
En normen sluiten op die waarden aan
Ze zijn flexibel ja, dat hoort erbij
Een norm als vorm die zich hanteren laat
Door ieder die voor waarden open staat
