Wording, groeien, bloeien, daarna vergaan
Aan alles wat bestaat is dat gegeven
‘t Hoort erbij, ’t is de grond van ons bestaan
Mooi gezegd, maar moeilijk in het leven
Verlies is vaak zo lastig te aanvaarden
Verlies doet pijn, je ontkent en blijft verlangen
Verlies berooft je zinnen van hun waarde
Verlies blijft in je aandacht steeds gevangen
Als die sluier valt trek ik mij terug
Want iets in mij, dat kwetsbaar is, doet pijn
Mijn ogen branden, mijn gedrag wordt stug
Wat ik verloren heb, zal nooit meer zijn
Traag rollen regendruppels van de ruiten
Het voelt koud in mij, ’t is ook koud daarbuiten
Verlies hoort bij het leven. Natuurlijk weten we dat wel.
Toch leven we vaak met een gevoel dat alles hetzelfde zal blijven: ons geluksgevoel, onze mooie baan, onze relaties, onze gezondheid en zelfs ons leven.
Als je dan toch geconfronteerd wordt met verlies dan doet dat pijn. Het kost tijd om dat verlies te verwerken, om te rouwen. Als het verlies tot je doordringt, word je geconfronteerd met de pijn. Het is als een wond die pijn doet. Een fysieke wond heeft verzorging en tijd nodig om te genezen. Dat geldt ook voor de verwonding door verlies.
Soms is het verlies zo groot dat de wond nooit helemaal genezen zal, er blijft altijd een litteken achter. Een litteken dat soms nog pijn doet.
Soms kun je na het verlies wel leren om er een nieuwe betekenis aan te geven. Omdat het verlies ook bijdraagt aan een verdieping van je levenservaring. Als dat gebeurt zal dat bijdragen aan zingeving en spirituele groei. Achteraf kun je dat dan ineens beseffen.
