Ik zag haar lang geleden

voor het eerst, die eerste dag.

Zij was warm en zacht

en sterk en keek naar mij

met een liefdevolle lach.

Ze nam mij bij de hand

en leerde mij te leven.

En telkens op te staan

als, zoals dat dikwijls gaat,

het leven mij had pijn gedaan.

Men zegt dat zij zacht was

en weinig zei. Misschien.

Maar voor mij – zij was sterk,

door zichzelf te zijn,

door te zijn, zo hielp zij mij.