Fietsend tegen de wind in
Water slaat over de Rottedijk
Op de trappers staand geniet ik
Van de kracht, in mijn herinnering
Februaristorm vandaag, met regenvlagen
Carnavalsoptochten afgeblazen
Jammer, maar toch beter
Denk ik, dan weggeblazen
Vanwege stemmingsvlagen
Ervaar ik achter mij ravage
En vóór mij het landschap
Van een lege etalage
Ik vraag de goeroe
Een oefening
Voor rust
‘Zitten en niets doen
Uit jezelf zo zijn
Is voldoende’
Ik zit en kijk
En denk aan alles
Wat ik wil doen
Zitten en niets doen
Uit mijzelf zo zijn
Lijkt niet voldoende
Ik roep de goeroe
Zij knikt
‘Dát is de oefening’
Met mijn fiets van de dijk
Lekker snel
Maak ik sporen in het grind
Dan weer naar boven
En opnieuw
Tot ik val en het grind
Trekt sporen in mijn knie
Jij en ik, wij samen
Met ons liefdesspel
Maken wij herinneringen
Van liefde en plezier
Telkens weer
Tot wij vallen en het leven
Trekt sporen in onze ziel
Te zijn als een kind
Ondanks littekens en wonden
Gemaakt door het leven
Telkens weer
Opstaan
Door tranen heen lachen
En opnieuw durven spelen!
Wij zijn vaak zo
Het middelpunt
Van ons eigen leven
Dat het moeilijk is
Anderen
Echte aandacht
Te geven
Alles wat wij zien
Zien wij
Vanuit ons zelf
Denken wij,
Beseffen niet:
Wij zien
Het in ons zelf
Als er in de wereld
Een probleem is dat je raakt:
Speel op de man, niet op de bal
Een vijandsbeeld is immers snel gemaakt
Probleem met geld?
Geef anderen de schuld
Roep overtuigend: de slachtoffers zijn wij!
Als jíj weg bent, zijn wij vrij!
Iets in de natuur?
Ontdek wie het heeft gedaan
Zeg dan trots: Het komt door jou!
Jíj maakt ons het leven zuur!
Maak nepnieuws echt:
Wie anders denkt heeft het verkloot
Dreig met acties tot de dood
Het is jouw eigen recht
Speel op de man, niet op de bal
En denk dat het probleem,
Waarover het toch eigenlijk gaat,
Daarmee vanzelf verdwijnen zal
Een cynische kijk op de wereld door alle schuld buiten jezelf te leggen.