Het wordt lente in mijn land
Het gras wordt groener
De bomen bloeien
En de grote lijster zingt.
In de verlaten moestuin van onze buren
Ligt een schepje op de grond
Het gebogen puntje herinnert aan graven
In de harde winteraarde.
De aarde zucht en draait zich om
De regen valt, het stormt
Oude bomen vallen
En de aarde breekt open.
De geur van lente in mijn land
De zon verwarmt mijn huid
Jonge bomen bloeien
En de grote lijster zingt.
Wat is hoop?
Temidden van kou, storm, regen en verlatenheid, ondanks alles, toch tekenen van lente zien?
Om tranen te ontzilten
Schreef hij een gedicht
Voor het tonen van de stilte
Het anders vallen van het licht
Het langzaam rekken van de tijd
Want in maart begint de lente
Dan voelt hij zich bevrijd!
Hoop is een zegen
Een zegen is hoop,
vriendelijk zacht licht
Ik wilde een gedicht schrijven over het idee dat een zegen hoopgevend is, een wens of een verlangen tot uitdrukking brengt. Hoop op steun, groei, voorspoed misschien. Toen bedacht ik me dat het hebben van hoop ook een zegen is als een soort vriendelijk, zacht licht in je hart. Ik schreef dat op in drie zinnetjes om later uit te werken.
Maar toen ik het teruglas dacht ik: hier staat alles al en heb het niet verder uitgewerkt.
