Einde van het pad;
de terugweg ligt vol met
dorre bladeren.
Mijn eerste associatie met deze regels is iets sombers, een soort teleurstelling. Iemand die terugkijkt op het einde van het leven en alleen die dorre bladeren ziet. Ik wil ze weer wissen die regels.
Maar wacht, dat hoeft niet zo te zijn. Toen ik nog een kind was, vond ik dorre bladeren heerlijk om doorheen te lopen en te rennen. Ze ruisten heerlijk om mijn voeten heen, ik maakte er een spel van om er zoveel mogelijk in beweging te brengen.
Het is eind september nu ik dit schrijf – de herfstmaand. Het kind in mij krijgt zin om buiten te spelen en heerlijk door die dorre bladeren te lopen!
Einde van het pad;
de terugweg ligt vol met
dorre bladeren!
Hoe is dat voor jou?
Tienduizend stappen
op dit slingerende pad -
om thuis te komen.
Opdat er een begin zij, werd de mens geschapen.” (Aurelius Augustinus De stad van God - Civitate Dei; hfdst. XII).
Na je geboorte ga je op weg, op je levensweg. Je zet veel stappen op die weg en levenspad slingert naar links, naar rechts, soms naar voren en soms ook naar achteren. Om uiteindelijk aan te komen waar je altijd al bent geweest: bij jezelf.
Die tienduizend stappen moet je trouwens niet letterlijk nemen, het aantal wil alleen tot uitdrukking brengen dat het er veel zijn.
Misschien wel enigszins vergelijkbaar met de woorden die als motto voorafgaan aan de roman De tienduizend dingen, het bekendste werk van Maria Dermoût (* 1888 te Pekalongan, Java; † 1962 te Den Haag). Ze zijn ontleend aan het werk van Ts'ên Shên, een zevende-eeuws Chinees dichter: ‘Wanneer de “tienduizend dingen” gezien zijn in hun eenheid, keren wij terug tot het begin en blijven waar wij altijd geweest zijn.’ Hieruit spreekt een cyclische levensopvatting en de suggestie dat het beleven van de samenhang der dingen voor de mens het hoogst haalbare is.
Verhuizen is ook opruimen.
Ik heb de neiging dingen te bewaren. In de voorbereiding op de verhuizing komen ze allemaal voorbij. Al die spullen die eens van grote waarde waren.
Het kinderbedje dat ik ooit zelf maakte, het koffiezetapparaat dat nog van mijn vader is geweest en nog zoveel meer. Boeken, cd's, videobanden, het gaat natuurlijk niet om hun materiële waarde. Maar om de emotioneel beladen associaties die ze oproepen - alleen voor mij.
Herinneringen aan momenten, ervaringen en, vooral, mensen.
Oude commode;
denkend aan hun kinderen
op weg naar de stort.
