Einde van het pad;
de terugweg ligt vol met
dorre bladeren.
Mijn eerste associatie met deze regels is iets sombers, een soort teleurstelling. Iemand die terugkijkt op het einde van het leven en alleen die dorre bladeren ziet. Ik wil ze weer wissen die regels.
Maar wacht, dat hoeft niet zo te zijn. Toen ik nog een kind was, vond ik dorre bladeren heerlijk om doorheen te lopen en te rennen. Ze ruisten heerlijk om mijn voeten heen, ik maakte er een spel van om er zoveel mogelijk in beweging te brengen.
Het is eind september nu ik dit schrijf – de herfstmaand. Het kind in mij krijgt zin om buiten te spelen en heerlijk door die dorre bladeren te lopen!
Einde van het pad;
de terugweg ligt vol met
dorre bladeren!
Hoe is dat voor jou?
