Ook in de regen
Zingt die merel op zijn tak
Zo is het leven.
Te kunnen zingen
Als die merel op zijn tak
Zo wil ik leven.
Qua stijl is dit misschien geen haiku, toch heb ik hem hier opgenomen.
In de natuur gaat niets verloren.
Een omgevallen boom brengt dat bewustzijn vaak in mij naar boven. De boom is weliswaar omgevallen, maar hij gaat niet verloren. Hij wordt weer opgenomen in de natuur en biedt op die manier voeding voor nieuw leven.
Toen ik deze boom zag liggen en daaraan dacht, drong het bewustzijn tot mij door dat een boom ook tijdens zijn leven al het leven voedt. Het afgevallen blad in de herfst voedt het leven immers ook – nu geeft hij zichzelf.
Een beetje filosofisch geredeneerd misschien. Maar voor mij ook troostrijk als ik denk aan onze (mijn) vergankelijkheid: in de natuur gaat niets verloren.
Eerst gaf hij zijn blad
als voeding voor nieuw leven;
omgevallen boom.
Haibun
Eb en vloed, we kennen het allemaal, zeker als je opgegroeid bent in de buurt van de kust.
Vroeger las ik met interesse de Enkhuizer Almanak, daarin stonden de getijdentabellen. Waarom ik dat als jongen zo interessant vond weet ik niet, want wij hadden niets met scheepvaart te maken. Maar het fascineerde me.
Tijdens vakanties kan het je opvallen dat op sommige plaatsen langs de kust van Europa het verschil tussen eb en vloed veel groter is dan in Nederland. Jaren geleden was ik op vakantie in Normandië, ik las ergens dat daar het verschil zo groot is vanwege de ligging aan het kanaal. Zo kun je ’s morgens over een breed strand lopen, terwijl er een paar uur later een zee ligt. De haven ligt iedere dag urenlang droog. Voor de bewoners de normaalste zaak van de wereld, voor mij als toerist opmerkelijk.
Ik zie alleen zand.
Hij spreekt van ’t woeste water.
Weggevloeide zee!
(Normandië, 2003 de haven van Portbail staat 2x per dag droog, maar 2x per dag varen er (zeil)schepen en ziet men waterski’s)
Haibun
