Een waterdrager in China had twee grote potten, die elk aan een stok hingen die hij over zijn nek droeg. In één van de potten zat een barst, terwijl de andere pot perfect was en altijd een volle portie water leverde. Aan het eind van de lange wandeling van de beek naar het huis, kwam de gebarsten pot maar halfvol aan. Twee jaar lang ging dit dagelijks zo door, waarbij de drager slechts anderhalve pot vol water bij zijn huis afleverde. Natuurlijk was de perfecte pot trots op zijn prestaties, perfect waarvoor hij gemaakt was. Maar de arme gebarsten pot schaamde zich voor zijn eigen onvolmaaktheid, en voelde zich ellendig omdat hij maar de helft kon doen van waarvoor hij gemaakt was. Na twee jaar van wat hij als een bittere mislukking beschouwde, sprak hij op een dag tot de waterdrager bij de beek. "Ik schaam me, want door deze scheur in mijn zij lekt het water helemaal terug naar uw huis."
De drager zei tegen de pot: "Is het je opgevallen dat er alleen aan jouw kant van het pad bloemen stonden, maar niet aan de kant van de andere pot? Dat komt omdat ik altijd heb geweten van je gebrek, en ik heb bloemzaadjes geplant aan jouw kant van het pad, en elke dag terwijl we teruglopen, heb je ze water gegeven. Twee jaar lang heb ik deze prachtige bloemen kunnen plukken om de tafel te versieren. Zonder jou, zoals je bent, zou er niet zoveel moois zijn om het huis te sieren.
Ieder van ons denkt dat we op een bepaalde manier gebarsten zijn. Maar dat komt omdat we ons alleen identificeren met onze identiteit -bijvoorbeeld water serveren aan mensen- in plaats van mensen te dienen, en de bloemen of de sfeer ook.
Als je iets niet kunt veranderen, ontdek dan waar het voor is.
Bron:
http://www.aamindell.net/innerwork/
Vaak kun je de gebeurtenissen in je leven niet beïnvloeden, ze overkomen je gewoon, maar of je als ze gunstig ervaart of niet, - 'goed' of 'slecht' – hangt vaak wel van je zienswijze af. Dit laatste werd me onlangs nog weer duidelijk toen ik in gesprek kwam met een reiziger die me het volgende verhaal vertelde.:
Op een van mijn reizen door eenzame streken kwam ik in een klein dorpje waar een oude vrouw woonde met de bijnaam 'de huilende heks'. Zij huilde als het regende en zij huilde ook als het niet regende. Nieuwsgierig geworden vroeg ik de vrouw waarom zij altijd zo intens verdrietig was. “Ach meneer” zei ze, “het leven is zo onvriendelijk voor mij. Ik heb twee dochters, de oudste verkoopt schoenen van stof en de jongste paraplu’s. Wanneer het mooi weer is, denk ik aan mijn jongste dochter; haar paraplu’s worden dan niet verkocht. Wanneer het regent, denk ik aan mijn oudste dochter; want als het regent gaat niemand naar haar winkel om schoenen te kopen! Ja, het leven is hardvochtig voor mij.”
Verder reizend kwam ik in een volgend klein dorpje waar ook een oude vrouw woonde, zij had de bijnaam 'de gelukkige dame'. Zij lachte als het regende en zij lachte ook als het niet regende. Gedreven door dezelfde nieuwsgierigheid vroeg ik deze vrouw naar het geheim van haar blijdschap. “Ach, meneer zei ze, “het leven is zo goed voor mij. Ik heb twee dochters, de oudste verkoopt schoenen van stof en de jongste paraplu’s. Wanneer het mooi weer is, denk ik aan mijn oudste dochter; veel mensen gaan dan naar haar winkel om schoenen te kopen. Wanneer het regent denk ik aan mijn jongste dochter, haar paraplu’s vinden dan gretig aftrek. Ja, het leven is goed voor mij daarom lach ik steeds, weer of geen weer.”
Hoewel beide vrouwen leefden onder vergelijkbare omstandigheden hadden ze een ander perspectief gekozen om tegen hun leven en de gebeurtenissen daarin aan te kijken. De gebeurtenissen – het weer – konden beiden niet beïnvloeden, hun beleving er van wel. De reiziger trok verder, dankbaar voor de wijze les die hij van beide vrouwen geleerd had.
Bron: onbekend.
