Ook in de regen
Zingt die merel op zijn tak
Zo is het leven.
Te kunnen zingen
Als die merel op zijn tak
Zo wil ik leven.
Qua stijl is dit misschien geen haiku, toch heb ik hem hier opgenomen.
In de natuur gaat niets verloren.
Een omgevallen boom brengt dat bewustzijn vaak in mij naar boven. De boom is weliswaar omgevallen, maar hij gaat niet verloren. Hij wordt weer opgenomen in de natuur en biedt op die manier voeding voor nieuw leven.
Toen ik deze boom zag liggen en daaraan dacht, drong het bewustzijn tot mij door dat een boom ook tijdens zijn leven al het leven voedt. Het afgevallen blad in de herfst voedt het leven immers ook – nu geeft hij zichzelf.
Een beetje filosofisch geredeneerd misschien. Maar voor mij ook troostrijk als ik denk aan onze (mijn) vergankelijkheid: in de natuur gaat niets verloren.
Eerst gaf hij zijn blad
als voeding voor nieuw leven;
omgevallen boom.
Haibun
Eb en vloed, we kennen het allemaal, zeker als je opgegroeid bent in de buurt van de kust.
Vroeger las ik met interesse de Enkhuizer Almanak, daarin stonden de getijdentabellen. Waarom ik dat als jongen zo interessant vond weet ik niet, want wij hadden niets met scheepvaart te maken. Maar het fascineerde me.
Tijdens vakanties kan het je opvallen dat op sommige plaatsen langs de kust van Europa het verschil tussen eb en vloed veel groter is dan in Nederland. Jaren geleden was ik op vakantie in Normandië, ik las ergens dat daar het verschil zo groot is vanwege de ligging aan het kanaal. Zo kun je ’s morgens over een breed strand lopen, terwijl er een paar uur later een zee ligt. De haven ligt iedere dag urenlang droog. Voor de bewoners de normaalste zaak van de wereld, voor mij als toerist opmerkelijk.
Ik zie alleen zand.
Hij spreekt van ’t woeste water.
Weggevloeide zee!
(Normandië, 2003 de haven van Portbail staat 2x per dag droog, maar 2x per dag varen er (zeil)schepen en ziet men waterski’s)
Haibun
In de tuin achter onze caravan staat een aantal jonge bomen. Dit weekend zag ik dat de kersenboom in bloei staat, maar de notenboom ernaast is nog kaal. Alsof voor de kersenboom de lente begonnen is, maar voor de notenboom nog niet. De notenboom is nog op weg naar de lente, denk ik.
Mijn beeld van ons levenspad op aarde loopt van geboorte naar dood en dan stopt het. Overdrachtelijk kun je zeggen dat het loopt van de lente naar hartje winter; van de kersenboom naar de notenboom.
Nu ik naar deze twee bomen kijk, dringt het tot mij door dat ik hier waarneem dat het pad verder gaat van de winter naar de lente. Van de notenboom naar de kersenboom!
De cyclus van de seizoenen, dat weet ik natuurlijk al lang. Maar nu zie ik het ook zichtbaar gemaakt door deze twee bomen.
De kersenboom bloeit
naast de kale notenboom;
het pad ertussen.
Haibun