Groot en sterk en ook nog wijs
Aan zo’n imago hangt een prijs
Altijd afstand en controle
Koude huid van steen
Het woeste water
Eromheen
Soms blijft een kleine plas
Die weer verdwijnt, alleen
De koude blijft zoals het altijd was
Vlak bij ’t strand
Rots van steen
Nooit aan land
Als het water stijgt
Beschermt de dijk
Het land blijft
Droog en veilig
Als het water beukt
En stormen razen
Dan rilt de dijk
Water tot aan de rand
Als het water stijgen blijft
En zelfs dijken breken
Dan verdwijnt het land
Geen grond onder mijn voeten
Op het meer van mijn verlangen
In de brandend hete zon
Is mijn bootje blijven hangen
Omdat ik niet kiezen kon
Welke richting uit te gaan
Lijkt dit nu mijn eindstation
Radeloosheid grijpt mij aan
Want hier wil ik toch niet sterven
Ik wil zín in mijn bestaan!
Als ik deze stress mijn vreugde laat bederven
Kan ik nooit meer vrij door onze wereld zwerven
‘k Blijf dan altijd in mijn kleine boot gevangen
Drijvend op het grote meer van mijn verlangen
‘Ik kan niet blijven’
Ze zei het zacht
Toch deed het pijn
Het was onverwacht
Langzaam dreef ze
Van hem vandaan
Hij zag haar drijven
Hij liet haar gaan
Ze keek niet om
Dreef alleen maar, weg
Naar die andere oever
Daar heeft ze aangelegd
Hij bleef zitten
Was weer alleen
Een eiland
Kan nergens heen
Staande op de gladde rots
Waarop de branding beukt
Orde en chaos
Ontmoeten hier elkaar.
Soms wint de een
Dan de ander weer
En ik?
Ik sta hier maar.
Dan keer ik om
Ik heb mijn keus gemaakt
En wandel weer de wereld in
De zon schijnt, de branding beukt
Mijn geest bedaart.
Als iets te pijnlijk was voelde ‘k niets meer
Ik zat alleen maar en voelde mij leeg
Toch zorgde iets in ‘t leven keer op keer
Dat ik mijn energie weer terugkreeg
Boodschappen, huishouden, werken en zo
Lange dagen, de uren vol besteed
Elk succes vierde ik als een cadeau
Terwijl mijn falen mij natuurlijk speet
Mijn zielenpijn kon ik nog niet goed voelen
Die heb ik veel later nog wel verwerkt
Ik weet nu beter wat mensen bedoelen
Als ze zeggen dat pijn hen heeft versterkt
’t Is goed verwerkt, toch mag je best geloven:
Emotioneel laagtij brengt ’t vaak nog boven
